In Fort Myers Beach aan de golf van Mexico is het leven
simpel. Je maak er een mooie strandwandeling, ziet er dolfijnen vanaf het
strand, gaat zwemmen en rust uit. Heerlijk! Vervolgens loop je de pier op en
zie je roggen zwemmen…
Thijs kon een hengel lenen bij ons appartement, kocht wat
lood, een haakje en wat aas en ging op de pier vissen… En jawel, hij haalt er
zowel een kleine Hamerhaai uit! Iets wat volgens de locals dus echt bijna nooit
voorkomt… Ja, een gewoon haaitje wel, maar een hamerhaai!
En dan breek de laatste avond aan, geniet je van een
heerlijk maal en kan ik eindelijk Key Lime Pie proberen! Yummie…
23 april 2016
Ook deze laatste ochtend zijn we op tijd vertrokken. We
reden via de kustweg en kamen in Naples aan bij Bill’s café op het moment dat
we echt honger begonnen te krijgen. Wat een leuk tentje! En wat een geweldige
bediening. Ze hadden humor en waren lekker bij de hand!
Omdat we via de Tamiami Trail reden die midden door de
Everglades loopt, wilden we ook nog een kleine wandeling of iets dergelijks
maken. Helaas konden we niet echt iets vinden en zodoende bleef het bij een stukje
rivier langs de weg waar het vol zat met alligators. Ze waren vrij maar het had
toch iets dierentuin-achtigs.
Eenmaal in Miami ging alles eigenlijk heel voorspoedig. De
douane was weer vriendelijk en ook het cabinepersoneel van AirBerlin was het goede
been uit bed gestapt.
Bijna 9 uur later(het was ondertussen 24 april 2016) stonden we weer op Europese bodem!
Na in Roermond bij Bakker Bart een ontbijtje te hebben
genuttigd, zijn we naar huis gereden…
Christ en ik waren nog 1 dag in Orlando, en vandaag wilden
we nog wat winkels aan doen en we hadden een missie.
Eerst zijn we naar Kissimmee gereden, want daar was een Best
Buy die volgens hun website een Apple Watch voor Christ op voorraad hadden. Het
zou een z.g.n. Open Box versie zijn en die is de een stuk voordeliger alleen
maar omdat de verpakking al open is geweest…
Toen we er anderhalf uur later weer weg gingen, waren we
voor Christ geslaagd. Voor mij helaas niet want de Open Box versie die ze voor
mij hadden was al beschadigd… En dan is het toch nog steeds heel veel geld…
Vlakbij zaten ook nog een Michaels, Jo-Ann’s en Marshall’s.
Handig, want daar wilden we ook nog even heen. Bij de laatste vonden we geheel
onverwachts een nieuw koffer. Dat hadden we nodig omdat 1 van onze koffers aan
het scheuren was! We dachten een rol ducktape te kopen…, maar dit is toch
beter. En het is een super-fijn koffer!
Onze laatste ‘doel’ van de dag was Florida Mall. Inmiddels
weer een stuk veranderd ten opzichte van 3 jaar geleden, en hoewel we er dit
keer minder goed slaagden, was het wel heel leuk.
Overigens lukte het daar uiteindelijk toch om ook voor mijn
een Apple Watch te kopen. In de Apple-store! Maar nog steeds een stuk
voordeliger dan in Nederland…
20 april 2016
De wekker ging vroeg zodat we ook lekker op tijd in Cocoa
Beach waren om Mamma en Thijs weer op te halen. Ook zij hadden hele fijne dagen
gehad!
Onze eerste stop was bij Debbie’s Diner voor het ontbijt.
Het eten was goed genoeg, het personeel was aardig, maar verder… tja. Op naar
de volgende stop dan maar.
Omdat Thijs nog nooit een airboat ride gedaan had, en het
voor ons alweer 8 jaar geleden was, gingen we naar Twister Airboat Rides. Toen
we aan kwamen was het er nog behoorlijk stil en ze waren dan ook nog niet open.
Even wachten dus en even later konden we alsnog naar binnen. We kregen kaartjes
voor boot 1 en zodoende zaten we dan ook in no-time op de boot.
Het werd een spectaculaire rit met veel alligators die soms
we heel dicht bij kwamen! Dat we geluk hadden gehad, bleek wel toen we hoorden
dat de mensen op boot 2 helemaal niets gezien hadden…
En weer op weg!
Nog even lunchen bij Cracker Barrel en dan door naar Fort
Myers Beach waar we onze laatse vakantiedagen doorbrengen.
Naar deze dag hadden Christ en ik al maanden uitgekeken.
Eindelijk zouden we dan naar Universal Resort Orlando gaan en een bezoek
brengen aan The Wizarding World of Harry Potter!
Ons hotel lag op loopafstand (20 min.) en dus zijn we lekker
op tijd opgestaan, hebben wat toast met jam gegeten van het (gratis) ontbijt
buffetje en zijn op pad gegaan. Na een fijne wandeling kwamen we aan en toen de
poorten open gingen, zijn we meteen naar Diagon Alley gegaan. Wauw…… zo gaaf!
Het personeel bleef geweldig in hun rol en dat maakte het
nog extra leuk. Stel je voor, je wil een souvenirtje afrekenen en geeft je
creditcard aan de medewerker. Deze bekijkt ‘m van alle kanten en vraag aan
collega, weet jij wat dit is? O, zegt die, ‘das Dreuzel-geld!’. En vervolgens
rekent ze af met een grote glimlach op d’r gezicht…
Of, je staat vooraan in een wachtrij en kletst met de
medewerker. Ze vraagt waar we vandaan komen en wij zeggen natuurlijk ‘Nederland’.
O, zegt ze, ‘hoe zijn jullie hier naartoe gekomen dan?’. Ons antwoord: ‘We
hebben ruim 11 uur moeten vliegen’. ‘Wauw’, zei ze… ‘11 uur op een bezemsteel…
das wel heel lang!’. Geweldig toch!
Uiteindelijk hebben we bijna de hele dag doorgebracht in The
Wizarding World en zijn we er alleen maar uit gewandeld om onze refill beker
nog eens te vullen. Aan het einde van de dag hebben we nog wat rondgewandeld
door de rest van Universal Studio’s en nog 1 andere attractie gedaan. Helaas
hadden we iets te laat door dat het tegen 19:00 uur liep waardoor we van Island
of Adventure dus echt alleen het deel van Harry Potter hebben gezien… Maar
goed, daar kwamen we dan ook voor!
Moe, voldaan en met gevoelloze voeten hebben we toen het al
donker was nog een Geocache ‘opgepikt’ en zijn we terug naar ons hotel
gestrompeld…
Wat een nacht! En dan moet je ook nog van het schip af! NOT
NICE!
Het schip ging nog steeds behoorlijk op en neer en aan
ontbijt moesten de meesten van ons dan ook niet echt denken… Toch zijn we maar
naar de Havanna bar gegaan. We hebben op een gegeven moment onze hand-bagage
ook maar opgehaald, want we zaten er eigenlijk wel goed.
Door de omweg naar Nassau en het slechte weer, hadden we
helaas wel wat vertraging opgelopen, en kwamen we zo’n anderhalf uur later dan
gepland aan in Port Canaveral. Voor ons niet zo’n probleem, maar je hebt altijd
van die mensen die daar wél een groot probleem van maken. Mede daardoor liep de
hele organisatie in de soep… Zo hadden wij er voor gekozen om onze koffers de
avond ervoor al op de gang te zetten omdat volgens de vooraf verstrekte
informatie, we dan als één van de eersten van boord zouden kunnen. En nu
mochten de mensen die hun bagage bij zich hadden gehouden en deze zelf van
boord wilden slepen ineens voor… best wel balen… want wachten duurt nu eenmaal
altijd lang…
Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, kwam ‘de laatste
bleep’ toch nog best snel… Watte? De laatste bleep… Als identificatie heeft
iedere passagier een zgn. Sail&Sign card. Wanneer je voor het eerst aan boord
gaat, word je kaart gecontroleerd en die machine geeft dan een ‘bleep’. Telkens
wanneer je in een haven van boord gaat en weer aan boord komt hoor je dat
geluidje dus. En tja, die laatste ‘bleep’ is het treurigste geluid van de hele
cruise…
Onze koffers stonden al op ons te wachten en bij de douane
ging het ook lekker snel. We moesten wel weer wachten op het busje van Alamo
maar door een vriendelijke chauffeur konden we ook daar vlot mee. Eenmaal bij
het verhuurkantoor duurde het allemaal wat lang en ging het er behoorlijk
chaotisch aan toe. Het resultaat was een extra luxe auto en een kleine korting.
Nooit verkeerd toch! En alle vertraging zorgde er ook nog voor dat we de auto
een dag minder nodig hadden. (Maar dat wisten we natuurlijk op dat moment nog
niet…)
Ondertussen was het al flink laat en dus zijn we snel naar
Wakulla Suites gereden om Mamma en Thijs ‘af te zetten’.
We hadden het complex vrij snel gevonden en ook het
inchecken ging best snel. Ik kreeg er wel een ‘Golden Girls’ gevoel van… In de
receptie stonden nl. twee oudere mannen in Hawaii hemden… Ach, waarom ook niet…
Het appartement bleek een heus ‘condo’ te zijn met twee
slaapkamers, een enorme inloopkast, keuken, woonkamer en badkamer. Hier zouden
mamma en Thijs prima kunnen verblijven.
Ondertussen waren we echt heel erg aan iets te eten toe want
we hadden immers bijna niet ontbeten! Gelukkig zat er vlak bij het complex een
Subway! Niet echt bijzonder natuurlijk maar voor dat moment wel handig en snel.
Na het eten hebben we afscheid genomen en zijn Christ en ik
naar Orlando vertrokken waar we rond een uur of vier in ons hotel aan kwamen.
Nu niet toegeven aan de vermoeidheid want dan komen we nergens meer! Nee, we
doen er beter aan om nog ergens naartoe te gaan… En de keuze viel op Disney
Springs, het gedeelte van Disney World waar je geen entree hoeft te betalen.
TomTom liet ons ook dit keer niet in de steek en we kwamen al
vrij snel aan op het terrein van Disney World. Omdat ze volop aan het verbouwen
zijn rondom Disney Springs, werden we naar de parkeerplaats van het ‘Casting’
gebouw gestuurd. Voor een leek niet bijzonder, maar als je net zoals ik het
afgelopen jaar vele You Tube filmpjes hebt gezien van onder andere het Disney
College Program, is het toch wel bijzonder om het in het echt te zien…
We konden van daar uit via de nieuwe loopbrug over de
snelweg naar Disney Springs lopen.
Eenmaal daar, word je echt helemaal ondergedompeld in Disney
sfeer. Heerlijk… Hier wil ik noooooit meer weg! We hebben simpelweg de hele
avond lopen genieten van de sfeer, gesnuffeld in alle winkels (Disney en
niet-Disney), Hebben geen souvenirtje gevonden. Nee, echt niet… En hebben op
een muurtje wat gegeten omdat het in de restaurants veeeeeeel te druk was.
Tegen een uur of 8 zijn we weer naar het hotel terug gegaan
want we waren ondertussen behoorlijk moe. Is natuurlijk ook niet zo vreemd na
zo’n nacht, het wachten, rijden en slenteren…
THE END
… Hahaha, daar had ik je even! Nee hoor, onze reis was nog
niet voorbij… Alleen, ik heb geen verslagmeer bijgehouden. Gewoon niet meer aan toe gekomen… Maar gelukkig hebben
we de foto’s (en filmpjes) nog!
Op 17 april 2016 zijn Christ en ik na een rustige start naar
een Outlet gereden om te shoppen. Vervolgens bezochten we Target, Hobby Lobby
en nog een ander Outlet center. Er zijn best wel wat leuke dingetjes blijven
plakken maar al met al viel het nog reuze mee.
Na het winkelen zijn we gaan eten bij Denny’s. Dat zat vlak
bij ons hotel en was dus wel zo gemakkelijk. Het was allemaal veel en lekker
maar die groentes… Het lijkt haast wel of er maar één soort groente
verkrijgbaar is momenteel! Tijdens de cruise was dit al zo en nu ook weer
alleen maar brocoli… Opvallend.
Mamma en Thijs vermaken zich ondertussen in Cocoa Beach met
wandelen en fietsen. (Filmpje 5a)
Wat gaan de dagen toch snel voorbij op zo’n cruise-schip!
Alweer dag 7 van de cruise…
Vandaag kwamen we om 10:00 uur aan op het grootste eiland
van Turks & Caicos, Grand Turk. Klinkt allemaal best imponerend, maar is
het dus echt niet… Het is piepklein… Wat het wel is, is heel mooi!
Eerst zijn we op het dek het binnenvaren gaan bekijken en
fotograferen. En wat denk je? Het hele Lido is overgenomen door Towel Animals!
Ik had wel eens van deze invasie gehoord, maar het nog nooit in het echt
gezien… Echt een leuk gezicht!
Mamma en Thijs zijn vervolgens op eigen houtje het stadje
gaan verkennen, en wij zijn vanuit de cruiseterminal rechtsaf geslagen om via
het strand, de rotsen en het water op een mooi uitstekende rotspunt uit te
komen. Dat leverde erg mooie plaatjes op, en verbrandde schouders (met een
witte streep waar de camera hing…)!
Op de terugweg hebben we ook nog even een geocache opgepikt!
Toch blijft dat leuk en ik hoop echt dat we het in Nederland ook weer op
pikken.
Eenmaal weer terug aan boord hebben we bij Guy’s Burgerjoint
geluncht en verder ons gemak gehouden op het Serenity dek. Ook heb ik nog een
tijdje met Angie in het bubbelbad gezeten.
Samen met mamma en Thijs hebben we op Lido gedineerd (Die
keuze is echt waardeloos!) en voor de afwisseling bij de Atrium-bar een drankje
gedaan… Daarna zijn Christ en ik naar de Hasbro-gameshow gegaan in het theater.
Dat was best leuk eigenlijk. Donkey (de cruisedirector) doet het toch wel heel
leuk!.
Het eerste spel was een soort vier op een rij. Ieder teamlid
mocht een grote bal in een soort breed net gooien en daarmee een vakje vullen.
Net zo lang tot er vier op een rij zou ontstaan. Elk team bestond uit zowel
volwassenen als kinderen en in 1 team zat een jongetje dat de bal simpelweg
niet hoog genoeg gegooid kreeg. Zijn beurt ging dus ook (zelf wanneer hij het
nog eens mocht proberen) telkens voorbij. Op een gegeven moment konden beide
team vier op een rij gooien. Eerst was het andere team aan de beurt, maar daar
ging het mis. En toen was het jongetje weer aan de beurt… En wat doet ie… De
enige keer dat ie de bal hoog genoeg gooide, gooide ie vier op een rij! Heel de
zaal barste in gejuich uit en het manneke had gee idee wat er gebeurt was…
Uiteindelijke speelden de winnaars van dit spel, en de
winnaars van het tweede spel (waar Angie aan deel nam) om de hoofdprijs en het
jongetje won! Vrijwel zeker was dat laatste doorgestoken kaart, maar leuk was
het wel!
Na de show zijn we nog met Angie, Jill (ook uit de FB groep)
en de rest naar de Pool area gegaan voor een party, Helaas bleek al snel dat
het niet helemaal het soort feestje was wat wij leuk vonden en toen Angie er de
brui aan gaf zijn ook wij naar de hut gegaan.
15 april 2016
Een bijzondere dag! Alweer de laatste dag aan boord, Christ
z’n verjaardag en we moesten ‘even’ naar Nassau…
Vlak voor het slapen gaan had ik de hut versierd en onze
saaie binnenhut zag er daardoor ineens een stuk vrolijker uit. We hadden een
tijdstip afgesproken om samen te ontbijten en daardoor stonden er ineens twee
zingende mensen voor de deur. Dat was een verrassing! Van mamma en Thijs kreeg
Christ een etentje bij Cucina del Capitano. En toen wist ie ook meteen waarom
ik er op aan had gedrongen om eerder in de week met de cadeaubon van Carnival
naar Ji Ji te gaan!
De dag werd, zoals elke laatste zee/cruise dag gevuld met
‘luieren’ , ‘nog even naar de winkels’,‘nog een trivia meepikken’ (er stond een Harry Potter Trivia op het
programma!), ‘koffers inpakken’ en genieten…
De vragen van de Trivia bleken toch nog behoorlijk lastig en
ik had al snel door dat er een paar échte kenners aan boord waren. Ach, het was
wel super leuk weer. En ik had inmiddels de felbegeerde troffee al op zak! Hoe?
Nou, door het entertainment team om te kopen… ja echt… LOL. Ik heb de
medewerker waarmee ik de ‘afspraak’ had een klompje gegeven, en voor de rest
van z’n collega’s koetjesrepen. Hij vond het super leuk en ik kreeg meteen een
knuffel van ‘m.
En toen kwam de kapitein met een mededeling…
Vanwege een medisch noodgeval was het noodzakelijk om van de
beoogde route af te wijken en naar Nassau te gaan. We zouden hier om 17:00 uur
aankomen…
Nu is Nassau niet bepaald een haven waar ik op zit te
wachten, maar het betekende wel dat er ineens weer van alles te zien was… We
stonden boven op het dek toen we er aan kwamen, en van een andere passagier
hoorden we dat het om een crewmember ging. Over wat die persoon had gingen drie
verhalen… Zo zou hij/zij een ongeluk gehad hebben met het wassen van de ramen,
een hartaanval hebben gehad of een hersenbloeding hebben gehad… Allemaal heel
erg natuurlijk…
Maar ik zal eerlijk zijn… op de een of andere manier ga je gewoon
door met vakantie vieren en denk je er verder eigenlijk helemaal niet te veel
bij na…
’S avonds na een heerlijke Italiaanse maaltijd ter ere van
Christ z’n verjaardag, zijn we weer naar het Atrium gegaan voor een drankje (en sommigen, een pafje). Er was op dat moment een soort Sing-a-long aan de gang en Donckey,
z’n staff en een flinke lading passagiers gingen volledig uit hun dak.
Wij hebben op een afstandje en met een drankje zitten
genieten. Van dat pafje kwam overigens niet veel… want het weer was inmiddels
een stuk wilder geworden en de deuren naar dek 3 waren gesloten. Dan maar even
naar het casino…
Lang heb ik het daar niet volgehouden, want ik was eigenlijk
best moe, en ondertussen ging de boot ook behoorlijk op en neer… We hebben onze
koffers ingepakt, deze op de gang gezet zodat we de volgende morgen als één van
de eersten van boord konden, en zijn naar bed gegaan.
’s nachts bleken we dus in een behoorlijke storm terecht te
zijn gekomen en ik hield het niet meer… Dat is het grote nadeel van een
binnenhut, je kunt niet echt goed zien hoe de omstandigheden buiten zijn (op de
tv kun je live beelden van een buitencamera zien, maar das toch niet helemaal
toereikend op zo’n moment). Ik ben dus maar uit bed gegaan en in m’n badjas
naar dek 5 afgezakt. Daar heb ik, zittend in de vensterbank naar het woeste
weer gekeken. Het ging behoorlijk te keer met donder en bliksem.
Pas toen het erop leek dat we het ergste gehad hadden, ben
ik weer terug naar bed gegaan. Ik was overigens niet de enige die uit bed kwam…
Er liepen tientallen passagiers rond…